Order Krzyż Polonii - Odznaczenie Światowej Rady Badań nad Polonią
Statut ŚRBnP & 7 p 8 przyznaje tej organizacji prawo nadawania Orderu Krzyża Polonii wybitnym
osobom w uznaniu zasług dla sprawy polskiej. Order Krzyż Polonii przyznawany jest decyzją Kapituły tego Orderu.
Kapituła działa w pięcio osobowym składzie: przewodniczący prof. dr hab. Wiesław Wysocki , członkowie:
ks. prof. Waldemar Gliński, ks. prof. Bernard Kołodziej, mec dr. Maria Szonert-Binienda, prezes ŚRBnP mgr.
Walter Wiesław Gołębiewski.
Order Krzyż Polonii przyznawany jest od 2018 r. a dotychczas odznaczeni to:
W 2018 r.
1. Śp. prof. Edward Szczepanik – WB (Założyciel ŚRBnP)
2. Prezes ŚRBnP mgr Walter Wiesław Gołębiewski – USA
3. red. Marian Kałuski – Australia
4. mec. dr Maria Szonert Binienda – USA
5. prof. Wiesław Binienda – USA
W 2019 r.
6. ks. prof. dr hab. Waldemar Gliński – Polska
7. ks. prof. dr hab. Bernard Kołodziej – Polska
8. ks. dr Zdzisław Malczewski – Brazylia
9. dr Bożenna Urbanowicz-Gibride – USA
W 2020 r.
10. prof. Wiesław Wysocki
11. prof. Witold Jerzy Łukaszewski
12. Anna Paniszewa
13. dr inż. arch. Jacek Cholewski
14. Ewa Wysga
W 2022 r.
Śp. prof. Edward Franciszek Szczepanik
(ur. 22sierpnia 1915 w Suwałkach,zm. 11października 2005 w Worcestershire) – ekonomista i premier
Rządu Polskiego na uchodźstwie w latach 1986-1990.
E.F. Szczepanik uczęszczał do Gimnazjum Męskiego (obecnie I Liceum Ogólnokształcące) w Suwałkach,
a następnie w Warszawie do Szkoły Głównej Handlowej, którą ukończył w 1936 roku uzyskując tytuł magistra
na Wydziale Ekonomii Politycznej pod kierunkiem profesora Edward Lipińskiego. W czasie pełnienia zasadniczej
służby wojskowej stacjonował w Oficerskiej Szkole Artylerii 29 Pułku Artylerii Lekkiej. Po odbyciu służby wojskowej,
uzyskał stypendium naukowe Londyńskiej Szkoły Ekonomicznej (LSE) na studia pod kierunkiem profesorów
Lionel Robbins, Friedrich Hayek i Paul Narcyz Rosenstein-Rodan. Po powrocie ze stypendium został asystentem
na Wydziale Ekonomii Politycznej SGH. Po przerwie spowodowanej wojną, kontynuował edukację uzyskując tytuł
magistra nauk ekonomicznych na LSE w 1953, a następnie tytuł doktorancki w 1956 roku. CzłonekPolskiego
Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i jego prezes w latach 1981-2003. Podczas Inwazji na Polskę w 1939r,
Szczepanik był internowany na Litwie, a później pojmany przez władze sowieckie. W okresie od 1940 do 1942
był więźniem sowieckich łagrów w obozie w Kozielsku i na Półwyspie Kolskim. Po uwolnieniu w następstwie
wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej i podpisaniu paktu Sikorski-Majski, trafił do II Korpusu WP gen. Władysława Andersa.
Jako oficer (a następnie major) Wojska Polskiego, służył w Piątym Pułku Artylerii Polskiej biorąc udział w bitwach
o Monte Cassino,Anconę i Bolonię. Był jednym z pierwszych żołnierzy Wojsk Alianckich wkraczających do Bolonii.
Służył także jako oficer łącznikowy w Drużynie Szkoleniowej Artylerii Królewskiej dowodzonej przez pułkownika R.R. Hoare.
W 1945 roku został odznaczony Krzyżem Walecznych, a w roku następnym otrzymał Krzyż Zasługi z Mieczami,
jak również kilka innych odznaczeń polskich i brytyjskich.
Kariera Szczepanika jako ekonomisty objęła wiele placówek oświatowych, wliczając w to stanowiska: wykładowca –
w Warszawskiej Szkole Głównej Handlowej (1938-1939), profesor – na Uniwersytecie Polskim w Londynie (1947-1953),
wykładowca – na Uniwersytecie w Hongkongu (1953-1961), doradca – w grupie doradczej Uniwersytetu Harvarda w Karachi,
Pakistan (1961-1963), wykładowca – na Uniwersytecie Sussex w Anglii (1978-1981),profesor ekonomii – Polski
Uniwersytet na Obczyźnie (PUNO) w Londynie (1981-2005).
Poza tym, E.F. Szczepanik udzielał konsultacji dla następujących organizacji: Wysokiego Komisarza Narodów
Zjednoczonych do spraw Uchodźców (UNHCR – United Nations High Commission for Refugees), Hongkong (1954),
Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Azji i Dalekiego Wschodu (ECAFE – United Nations
Economic Commission for Asia, był doradcą ONZ do spraw Hongkongu (1954-1955), Organizacji Narodów Zjednoczonych
do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO – Food and Agriculture Organization of the United Nations) (1963-1977).
Prof. Edward Szczepanik był założycielem i Prezesem polskiego Instytut Badań Zagadnień Krajowych w Londynie
od 1951 do 1953 i od 1983 do 1986 roku. W okresie od 1963 do 1977 pełnił również funkcję polskiego przedstawiciela
do Stolicy Apostolskiej w Rzymie – jednej z dwóch funkcji sprawowanych dla Polskiego Rządu na uchodźstwie.
Był także założycielem w roku 1997 i Prezesem Rady Porozumiewawczej Badań nad Polonią, nazwanej później
Światową Radą Badań nad Polonią i Prezesem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (PTNO) w Londynie.
W 1981 został Ministrem Spraw Wewnętrznych i wicepremierem Polskiego Rządu na uchodźstwie. W dniu 7 kwietnia 1986
został desygnowany na stanowisko Premiera Rządu na Uchodźstwie. Po śmierci Kaziemierza Sabbata, jego następca
Ryszard Kaczorowski jako Prezydent Polski na uchodźstwie poprosił E.F.Szczepanika o kontynuację sprawowania funkcji
szefa rządu do 1990r. Gabinet Szczepanika popierał działania Ryszarda Kaczorowskiego w kwestii przekazania insygniów
władzy do kraju. W latach 1990-1991 kierował Komisją Likwidacyjną Rządu RP.
E.Szczepanik otrzymał w 1981 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski(Rząd Polski na uchodźstwie).
W 1982 uzyskał tytuł honorowego obywatela swojego rodzinnego miasta Suwałk. W 1985 w Londynie Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej na Wygnaniu odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. W 1989 roku
otrzymał Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski. W 1995 Szkoła Główna Handlowa w Warszawie przyznała mu tytuł doktora
honoris causa. W 1996 roku prof. Edward Szczepanik otrzymał od Starosty Powiatu Suwałki Medal za Zasługi dla Powiatu
Suwalskiego, a od Ministra Kultury, Medal za Zasługi dla Kultury Polskiej. W 2018r został pośmiertnie odznaczony
Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią /Towarzystwa Naukowego którego był założycielem w 1997r
w uznaniu zasług dla sprawy polskiej.
Edward Szczepanik zmarł 11 października 2005 w Worcestershire. Jego prochy zostały złożone na cmentarzu w jego
rodzinnym mieście Suwałkach.
Mgr Walter Wiesław Gołębiewski
Walter Wiesław Gołębiewski ur. 28 października 1942 r. w Warszawie w polskiej katolickiej rodzinie związanej
z ruchem niepodległościowym. Ojciec Wacław uczestnik Powstania Warszawskiego 1944 odznaczony Krzyżem Armii Krajowej.
W.W. Gołębiewski to działacz polonijny i sportowy, ekonomista, ekspert UNIDO, publicysta, historyk, politolog, prezes Światowej Rady Badań nad Polonią od 2007r. Prezydent Polish American Congress Western Florida Division Corporation, Wiceprezydent do spraw polskich Koalicji Amerykańskiej Polonii. Prezes Klubu Gazety Polskiej na Florydzie. Edukacja : Szkoła Podstawowa nr 140 w Warszawie /1949-1956/, Matura w Liceum Ogólnokształcącym nr 4 im. Adama Mickiewicza w Warszawie /1956-1960/. Studia w latach 1960-1965 na SGPiS (obecnie SGH) w Warszawie, gdzie uzyskał stopień magistra ekonomii. W 1982 r. studiował: industrial marketing and business law na University of Denver –Colorado,USA, W USA ukończył College on Exercise Physiology and Sport Psychology – United States Olympic Committee – 1988, Colorado Springs USA. Studia podyplomowe odbył w Stanach Zjednoczonych.
W latach 1976-1981 pracował jako ekspert UNIDO/United Nations Industrial Development Organization/. W ramach tej pracy napisał opracowanie dotyczące współpracy Polski z krajami rozwijającymi się, a następnie był wysyłany na misje do Libii , Jordanii oraz Iraku.
W latach 80. XX w. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zaczął pracować dla Federacji sportowych podległych
amerykańskiemu a później kanadyjskiemu Komitetowi Olimpijskiemu. Dużo podróżował po świecie i wówczas rozpoczął działalność publicystyczną dotyczącą tematyki polskiej transformacji ustrojowej oraz życia Polonii na świecie. W swojej działalności publicystycznej, politycznej i społecznej podkreśla tradycyjne wartości polskiego republikanizmu w zakresie wolności i niepodległości: narodu, państwa, jednostki. Walter.W.Gołębiewski jest autorem przeszło dwustu artykułów o tej problematyce, oraz współautorem 9 książek. W 2013r napisał i wydał autobiografię pt.: "Wspomnienia emigranta na tle powojennej polskiej rzeczywistości " Toruń- Oficyna Wydawnicza Kucharski, w której ocenia okres PRL i transformację ustrojową IIIRP oraz dzisiejszą rzeczywistość w świecie Polonii. Jako prezes Światowej Rady Badań nad Polonią organizował lub współorganizował szereg naukowych konferencji o Polonii i Polakach zagranicą.
Wcześniej w latach 1981-1994 jako działacz sportowy, był członkiem zespołu menadżerów reprezentacji USA w czasie Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles. W latach 1989-1994 był manadżerem i trenerem narodowej drużyny kolarstwa szosowego Kanady. Jako trener i manadżer uczestniczył w Igrzyskach Wspólnoty Brytyjskiej w 1990 r w Nowej Zelandii i w tej same roli w Igrzyskach Olimpijskich w 1992 r. w Barcelonie. W latach 90. XX w. pracował, jako dyrektor kilku firm (m.in.Polex- GM – dealer General Motors w Polsce i USA). Był właścicielem własnej firmy w USA, New Star Development LLC. Działalność społeczna/polonijna to: Prezes Polish Club of Denver w latach 2000-2002,
Prezes The Chamber of Commerce – Clear Creek County w latach 1997-2001,Delegat Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej na III Zjeździe Polonii i Polaków z Zagranicy, Warszawa, 22-26 września 2007r oraz V Zjeździe Polonii i Polaków z Zagranicy Warszawa 2018r.
Od czerwca 2007 r. prezes Światowej Rady Badań nad Polonią, Prezydent Kongresu Polonii Amerykańskiej Zachodniej Florydy od października 2016r, Wiceprezydent do spraw polskich Koalicji Amerykańskiej Polonii, Prezes Klubu Gazety Polskiej na Florydzie,
Członek Związku Narodowego Polskiego w USA oraz Polish American Historical Association.
Organizator lub współorganizator 15-stu konferencji naukowych dotyczących badań nad Polonią takich jak: ”Polacy i Polonia na świecie – stan badań i ich perspektywy na XXI wiek” Suwałki, 15-17 września 2006 r,”Dziedzictwo Polaków na Wschodzie i Ich związki z Macierzą – Warszawa, 22-24 czerwca 2007 r.,”Polacy w Ameryce Północnej – 400-lecie, Warszawa, 7-8 listopada 2008 r, Niepodległościowe uchodźstwo polskie w Europie i na świecie i jego rola w pomocy Krajowi po Układzie Jałtańskim 1945-1990” Warszawa, 22-24 października 2009 r.,"Polacy w Ameryce Łacińskiej" UKSW – Warszawa, 8-9 kwietnia 2011 r., "Polacy w Niemczech", Muzeum Niepodległości w Warszawie, 20-21 kwietnia 2012 r. i wielu innych.
Zwolennik idei politycznej polskiego republikanizmu opartego i budowanego na demokratycznych zasadach wolności i niepodległości: narodu, państwa, jednostki. Pełne poparcie dla Rzeczypospolitej otwartej na świat, naszego członkostwa w NATO i UE przy zachowaniu naszej tożsamości narodowej. Przeciwnik realizacji porozumień "okrągłego stołu i uzgodnień w Magdalence", a widzący konieczność pokazania prawdy o najnowszej historii Polski po drugiej wojnie światowej i tzw. "transformacji ustrojowej", opracowanej przez historyków i politologów. Wyznawca jedności narodowej Polaków niezależnie od naszego miejsca zamieszkania w świecie, budowanej w oparciu o nasze dziedzictwo narodowe i współpracę z Ojczyzną.
Nagrody i odznaczenia: Patriae Commodis Serviens – KRZYŻ POLONIA w uznaniu zasług dla sprawy polskiej, przyznany przez Kapitułę Krzyża Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią. Warszawa, 2018 r.,Medal 100-lecia Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów i Kolarstwa Polskiego – 1986 r, Order Męczeństwa i Zwycięstwa dla Represjonowanych od 1939 do 1989 za Walkę o Polskę Wolną i Sprawiedliwą przyznany w 2003 r. przez Krajowy Związek Weteranów Walk 1939-1989 o Polskę Wolną i Sprawiedliwą, Medal Wojska Polskiego przyznany decyzją Ministra Obrony Narodowej nr714/Kadr z dnia 5.04.2019r.
Marian Kałuski (ur. 1946 w Chełmnie) – polsko-australijski dziennikarz, pisarzi historyk oraz podróżnik (zwiedził 90 państw).
Od 1964 r. mieszka w Australii. Naukowo bada dzieje Polaków w Australii i na świecie, historię stosunków polsko-żydowskich
oraz Polaków na Ziemiach Wschodnich i dawnych Kresach Rzeczypospolitej.
W latach 1974-1977 był redaktorem „Tygodnika Polskiego”; wraz z dr Zbigniewem Stelmachem w 1974 r. uratował pismo przed likwidacją (pismo ukazuje się po dziś dzień i jest jedynym tygodnikiem polskim w Australii). Publikował lub publikuje m.in. w „Wiadomościach Polskich”, „Przeglądem Katolickim”, „Kulturze”, „Wiadomościach”, „Dzienniku Polskim”, „Dzienniku Żołnierza”, „Tygodniku Polskim”, „Orle Białym” oraz „Gazecie Niedzielnej”, „Pisarze.pl”, „Tygiel” i "KWORUM. Polsko-Polonijnej Gazecie Internetowej".
Współzałożyciel Studium Historii Polonii Australijskiej, którym kieruje od 1977 r.[1] Dzięki jego staraniom Australia Post w 1983 r. wydała znaczek pocztowy upamiętniający zasługi Pawła Edmunda Strzeleckiego dla Australii.
Należy do Australijskiego Towarzystwa Historycznego, Związku Pisarzy Australijskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy Australijskich oraz Australijsko-Chińskiego Towarzystwa Przyjaźni.
W 1990 r. został odznaczony Krzyżem Zasługi przez rząd polski na uchodźstwie; odznaczenie wręczone w 1991 r. w imieniu
prezydenta Lecha Wałęsy, w 2006 r. Srebrnym Medalem Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w Warszawie, a w 2018 r. na stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią (Warszawa) w uznaniu zasług dla sprawy polskiej.
Publikacje książkowe: Jan Paweł II. Pierwszy Polak papieżem (Towarzystwo Przyjaciół KUL, Melbourne 1979); Jan Paweł II.
Pierwszy Polak papieżem (wydanie uzupełnione, Promyk, Filadelfia, USA 1980); Sir Paul E. Strzelecki. The man who climbed
and named Mt. Kosciusko (SHPA, Melbourne 1981); Poles in Maitland - Polacy w Maitland (Maitland 1983); The Poles in Australia (AE Press Melbourne 1985); Sir Paul E. Strzelecki. A Polish Count's Explorations in 19th Century Australia (AE Press, Melbourne 1985); Litwa 600-lecie chrześcijaństwa 1387-1987 (Veritas, Londyn 1987); Ukraiński zamach na Polskie Sanktuarium Narodowe pod Monte Cassino (ZZW RP Melbourne 1987); Ukraiński zamach na Polskie Sanktuariam Narodowe pod Monte Cassino (z obszernym tłumaczeniem na angielski, Koło Lwowian w Londynie 1989); Wypełniali przykazanie miłosierdzia. Polski Kościół i polscy katolicy wobec holocaustu (von borowiecky Warszawa 2000); Cienie, które dzielą. Zarys stosunków polsko-żydowskich na Ziemi Drohobyckiej (von borowiecky Warszawa 2000);W podzięce i ku pamięci Jankielom. Mały leksykon żydów-patriotów polskich (von borowiecky 2001); Polacy w Chinach (Pax, Warszawa 2001); Polskie dzieje Gdańska do 1945 roku (Bernardinum, Pelplin 2004); Polska-Chiny 1246-1996. Szkice z dziejów wzajemnych kontaktów (Verbinum, Warszawa 2004); Polacy w Nowej Zelandii (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń 2006); Śladami Polaków po świecie (CD-ROM, Polonicum Machindex Institut, Fryburg, Szwajcaria 2008; na 1570 stronach artykuły o Polakach w 64 krajach); Polonia katolicka w Australii (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń 2010); Polski Centralny Ośrodek Społeczno-Sportowy w Albion 1984-2009 (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń 2010); Polish Community and Sporting Centre in Albion (Melbourne) 1984-2009 (Oficyna Wydawnicza Kucharski Toruń 2010);
Polskie dzieje Kijowa (Oficyna Wydawnicza Kucharski,Toruń 2015); Włochy - druga ojczyzna Polaków. Powiązania Polski i Polaków z Rzymem, Watykanem, Florencją i Wenecją (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń 2016); Polacy w Indiach i powiązania polsko-indyjskie (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń 2016); Sprawy kresowe bez cenzury. Tom 1 (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń-Melbourne 2017, ISBN 978-83-64232-20-6, stron 664); Polska Italia, czyli śladem Polaków i poloników w Italii oraz powiązań polsko-włoskich (Oficyna „Aurora” Warszawa 2017, ISBN 978-83-65193-10-0); W obronie dobrego imienia Polski i Polaków.
W 2018 r. Polska utraciła niepodległość i suwerenność (Oficyny Wydawnicza Kucharski, Melbourne 2018, ISBN 978-83-64232-30-5);
Sprawy kresowe bez cenzury. Tom 2 (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń-Melbourne 2018, ISBN 978-83-64232-26-8, stron 690);
Sprawy kresowe bez cenzury. Tom III (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń-Melbourne 2018, ISBN 978-83-64232-32-9, stron 687);
Sprawy kresowe bez cenzury.Tom IV (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń-Melbourne 2018, ISBN 978-83-64232-35-0, stron 771);
Polskie Wilno 1919 - 1939 (Oficyna Wydawnicza Kucharski, Toruń-Melbourne 2019, ISBN 978-83-64232-36-7; Terra Australis.
Przyczynki do historii Polaków w Australii, Studium Historii Polonii Australijskiej, Melbourne 2019, ISBN 978-83-64232-42-8, stron 421).
Maria Szonert Binienda, Esq.
Maria Szonert Binienda jest założycielką Instytutu Libra w ramach, którego od wielu lat prowadzi badania nad zbrodniami dokonanymi na narodzie polskim, w szczególności nad zbrodnią katyńską, gehenną syberyjską, martyrologią narodu polskiego z rąk hitlerowskich Niemiec, oraz zbrodniami okresu stalinowskiego. W 2013 roku wspierała pro bono rodziny katyńskie przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w sprawie Janowiec i inni przeciw Rosji przewodnicząc grupie specjalistów prawa międzynarodowego z organizacji Public International Law and Policy Group wspierającej stronę polską. Była organizatorką sympozjum naukowego nt. zbrodni katyńskiej w szkole prawa Case Western Reserve University oraz kilku konferencji nt. zbrodni katyńskiej w Kongresie Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. Jest też inicjatorką projektu odtajniania akt katyńskich przez Archiwa Narodowe Stanów Zjednoczonych w latach 2011/2012. Od wielu lat rejestruje zeznania świadków historii i prowadzi badania nad doświadczeniami Polaków deportowanych w głąb Związku Sowieckiego oraz zsyłanych do Hitlerowskich Niemiec.
Mecenas Szonert Binienda reprezentowała w Stanach Zjednoczonych niektóre rodziny ofiar tragedii smoleńskiej. W 2012 roku występowała jako ekspert prawny w sprawie nierzetelności śledztwa i pogwałcenia praw rodzin ofiar tragedii smoleńskiej na przesłuchaniu publicznym przed Parlamentem Europejskim. W sprawie Tragedii Smoleńskiej wygłaszała referaty na wielu konferencjach, w tym na dorocznej konferencji Międzynarodowego Stowarzyszenia Ekspertów Badania Wypadków Lotniczych SARC/ISASI w 2016 roku w Waszyngtonie. Jest redaktorem portalu Smolensk Crash News Digest oraz autorką wielu artykułów i opracowań na temat katastrofy smoleńskiej zarówno w języku polskim jak i angielskim.
Mecenas Szonert Binienda jest współzałożycielką Instytutu Polonia oraz członkiem rady nadzorczej tegoż instytutu. Jest też
członkiem zarządu Światowej Rady Badań nad Polonią oraz Koalicji Polonii Amerykańskiej. W Latach 2016-2019 reprezentowała Polonię Amerykańską w Radzie Polonijnej przy Marszałku Senatu RP. Była też Wice Prezesem Kongresu Polonii Amerykańskiej do spraw Polski, oraz działała we władzach wielu innych organizacji polonijnych.
Mecenas Szonert Binienda jest też autorką wielu naukowych opracowań prawnych, prac popularno-naukowych, książek o tematyce historycznej, oraz artykułów publicystycznych na tematy ekonomiczno-prawne, historyczne oraz prac z zakresu polityki polonijnej.
Jest autorką wielu publikacji na temat Polski w języku angielskim. W USA wydała wiele książek oraz serię opracowań naukowych na temat aspektów prawnych zbrodni katyńskiej oraz katastrofy smoleńskiej.
Mecenas Szonert Binienda pracowała też jako adwokat w czołowych firmach amerykańskich takich jak Jones Day Reavis and
Pogue oraz Skadden Arps Slate Meagher and Flom. Pracowała również, jako specjalista rynku kapitałowego w Agencji Rozwoju przy Departamencie Stanu USA, oraz była wiceprezydentem do spraw prawnych w korporacji finansowej KeyCorp.
Maria Szonert Binienda jest absolwentką Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalizacją w dziedzinie prawa międzynarodowego publicznego. Była też studentką podyplomowych studiów dziennikarskich na Uniwersytecie Warszawskim.
Ponadto otrzymała tytuł Juris Doctor na Uniwersytecie Rutgers oraz MBA na Uniwersytecie Akron, w Stanach Zjednoczonych.
W 2016 roku została uhonorowana za całokształt pracy naukowej, publicystycznej oraz społecznej tytułem Profesora Honoris Causa przez Kolegium Jagiellońskie –Toruńską Szkołę Wyższą. W 2018r została odznaczona Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią w uznaniu zasług dla sprawy polskiej.
Prof. Wiesław K. Binienda, Ph.D., ISASI, ASCE Fellow
Prof. Wiesław Binienda jest jednym z pierwszych polskich naukowców, który podjął się niezależnej weryfikacji tezy „błędu pilota” zaprezentowanej w raporcie MAKu a następnie powielonej w polskim raporcie Jerzego Millera w sprawie tragedii smoleńskiej.
Wobec braku dostępu strony polskiej do bezpośrednich dowodów, Profesor Binienda wraz ze swoim zespołem naukowym
podjął pionierskie badania numeryczne odtworzenia rzeczywistego rozpadu samolotu za pomocą metody wirtualnych eksperymentów.
Dzięki jego doniosłym badaniom zrodziło się w Polsce szereg inicjatyw naukowych ukierunkowanych na należyte wyjaśnienie
tragedii smoleńskiej. Badania Prof. Biniendy były szeroko omawiane w ramach Zespołu Parlamentarnego ds. Zbadania Katastrofy Smolenskiej, w ramach czterech polskich konferencji smoleńskich organizowanych przez prof. Witakowskiego, jak również na wielu międzynarodowych konferencjach naukowych, w tym na konferencjach ekspertów badania wypadków lotniczych. Wyniki prac zespołu Prof. Biniendy są też publikowane w prestiżowych międzynarodowych pismach naukowych.
Rozpoczęte w 2011 roku prace badawcze Prof. Biniendy od 2016 roku kontynuuje Państwowa Podkomisja ds. Zbadania Katastrofy Smolenskiej. Jako wiceprzewodniczący tejże Podkomisji Prof. Binienda współpracuje z czołowymi międzynarodowymi ośrodkami naukowymi ds. zastosowania wirtualnych eksperymentów do badania katastrof lotniczych. Prowadzone przez Podkomisję badania numeryczne w połączeniu z szeregiem badań doświadczalnych oraz z dogłębną analizą stanu szczątków samolotu Tu-154m na wrakowisku prowadzą do dokładnego odzwierciedlenia procesu rozpadu Tupolewa No. 101 i dają prawdziwą naukową odpowiedź na pytanie co się stało w Smolensku dnia 10 kwietnia 2010 roku.
Prof. Binienda jest profesorem na wydziale Civil Engineering na Uniwersytecie w Akron, w stanie Ohio, USA. Pracę doktorską
w zakresie mechaniki pękania i wytrzymałości materiałów lotniczych zrobił pod kierunkiem Dr. Alberta Wanga na wydziale
mechanicznym na Uniwersytecie Drexel w Filadelfii. Stopień magistra inżyniera otrzymał na wydziale mechanicznym Uniwersytetu Drexel oraz na wydziale samochodów i maszyn roboczych (SiMR) Politechniki Warszawskiej.
Od 2000 roku jest Dziekanem wydziału Civil Engineering oraz dyrektorem Gas and Turbine Research and Testing Laboratory
na Uniwersytecie w Akron. Jest też redaktorem naczelnym międzynarodowego pisma lotniczego Journal of Aerospace Engineering oraz członkiem rady nadzorczej pisma zaawansowanych technologii lotniczych Journal of Frontiers in Aerospace Engineering. Jest też członkiem międzynarodowej organizacji badania wypadków lotniczych International Society of Air Safety Investigators (ISASI).
Pod jego kierunkiem doktoryzowało się 16 doktorantów, którzy są obecnie pracownikami naukowymi w NASA, General Electric Aviation, oraz profesorami akademickimi na całym świecie. Pod jego kierunkiem powstało też wiele prac naukowych w dziedzinie symulacji uderzeń wielkiej energii zastosowanych w ramach konsorcjum lotniczego LsDyna do badania przyczyn katastrofy Wahadłowca Columbia, eksperymentu FAA samolotu Constellation, katastrofy samolotu Tu154M pod Smoleńskiem i wielu innych przypadków katastrof lotniczych.
Prof. Binienda jest współautorem najnowocześniejszych metod eksperymentalnych zastosowanych do badań zachowania różnorodnych materiałów używanych w przemyśle lotniczym i analiz mechanizmu destrukcji w katastrofach lotniczych. Jest autorem prac naukowych sponsorowanych przez NASA, FAA i przemysł lotniczy w USA nakładem ponad 8,5 milionów dolarów. W swym dorobku ma ponad sto czterdzieści recenzowanych artykułów naukowych, sześćdziesiąt cztery artykuły opublikowane w recenzowanych międzynarodowych pismach technicznych oraz dwadzieścia dwie prace naukowe opublikowane w specjalistycznych wydawnictwach NASA cytowanych ponad 1200 razy przez naukowców na całym świecie. Jest regularnie zapraszany przez ośrodki naukowe na całym świecie w celu zaprezentowania wykładów i seminariów w dziedzinie wytrzymałości materiałów stosowanych w przemyśle lotniczym i zachowania struktur pod wpływem uderzeń wielkiej energii, w tym przedstawienia analiz numerycznych (FEM, CFD) związanych z katastrofą samolotu Tu154M w Smoleńsku. Prof. Binienda został powołany na członka zespołu ekspertów Komitetu Sterującego „Advanced Manufacturing Initiative” (AMP2.0) powołanego przez Prezydenta USA Baraka Obamę w dziedzinie badań numerycznych, symulacji,
wizualizacji oraz zaawansowanych technik komputerowych. Od 2016 roku jest wiceprzewodniczącym Państwowej Podkomisji
do spraw Zbadania Zdarzenia Lotniczego Tu-154M pod Smoleńskiem. W 2018r został odznaczony Orderem Krzyż Polonii
w uznaniu zasług dla sprawy polskiej.
Ks. Waldemar Gliński (ur. 19.04.1964 r. w Łomży)
- absolwent Wydziału Filozoficzno – Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego (1989 r.), Wyższego Seminarium Duchownego
w Łodzi (1994 r.), Akademii Teologii Katolickiej (1994 r.). Święcenia kapłańskie przyjął 11. 06. 1994 r. Doktorat uzyskał w 2000 r. na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych UKSW. W dniu 7 czerwca 2010 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii, nadany przez Radę Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych UKSW. Jest autorem lub redaktorem 9 monografii i ponad 50 artykułów naukowych oraz wielu artykułów popularnonaukowych. Brał czynny udział w 26 konferencjach naukowych. Był współorganizatorem 14 konferencji międzynarodowych poświęconych problematyce polonijnej.
W latach 2001-2010 był adiunktem na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych UKSW. Od 2010 r. jest profesorem nadzwyczajnym UKSW. Od 2008 r. jest członkiem Światowej Rady Badań nad Polonią. W latach 2009-2011 był sekretarzem naukowym i członkiem Zarządu ŚRBnP, od 2011 r. jest wiceprezesem do spraw naukowych tej Rady. Odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2011).
W 2019r. odznaczony Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią w uznaniu zasług dla sprawy polskiej.
Ks. prof. UAM, dr hab. Bernard Kołodziej – Towarzystwo Chrystusowe
Urodził się w 1943 roku w Tychach. latach 1957–1962 uczęszczał do Technikum Górnicze Katowice – matura (1962 rok), a w latach 1962–1967 pracował w kopalni węgla kamiennego „Murcki” w Murckach (Katowice) na stanowisku średniego dozoru górniczego.
W latach 1962–1974 odbył nowicjat i studia w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu. Studiował w latach: 1968–1974 studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu a w latach 1976–1981 studia specjalistyczne z zakresu historii Kościoła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1974 r. przyjął święcenia kapłańskie w katedrze poznańskiej a w 1978 roku otrzymał magisterium, w 1982 roku doktorat na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim a w 2004 habilitację na Wydziale Teologicznym UAM. Od 1 marca 2006 r. profesor nadzwyczajny UAM w Poznaniu.
W latach 1995–2003 dyrektor Instytutu Duszpasterstwa Emigracyjnego. Od grudnia 2004 r. Kierownik Zakładu Historii Kościoła WT UAM.
Od 2004 r. członek zarządu Światowej Rady Badań nad Polonią. 11 września 2007 r. powołanie do Komitetu Badań nad Migracjami Ludności i Polonią przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Dyrektor Archiwum Towarzystwa Chrystusowego. Od 1982 wykładowca historii i patrologii w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego oraz wykładowca w Instytucie Duszpasterstwa Emigracyjnego. Od 1998 wykłady z historii i seminaria na WT UAM. Główne kierunki badawcze: historia emigracji polskiej i duszpasterstwa emigracyjnego; kard. August Hlond Prymas Polski – jako Opiekun polskiej emigracji; dzieje Towarzystwa Chrystusowego oraz duszpasterstwo chrystusowców na Ziemiach północnych i zachodnich. W 2019r odznaczony Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią za zasługi dla sprawy polskiej.
Ks. dr Zdzisław Malczewski S.Chr
Urodził się 21 stycznia 1950 r. w Nowym Brzesku koło Krakowa. W latach 1957-1964 uczęszczał do szkoły podstawowej w Nowym Brzesku. Następnie uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Proszowicach, gdzie w 1968 r. zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości.
Z kolei przez rok pracował w Banku Spółdzielczym w Nowym Brzesku i Proszowicach. W 1969 r. wstąpił do Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, odbywając nowicjat w Ziębicach. W latach 1970-76 studiował filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym (Seminarium Zagraniczne) Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu. 11 maja 1976 r. otrzymał święcenia kapłańskiej w Poznaniu. Studia seminaryjne uwieńczył uzyskaniem (w 1976 r.) magisterium z teologii na Uniwersytecie Katolickim w Lublinie Następnie przez dwa lata pracował w charakterze wikariusza w parafii pw. św. Józefa w Stargardzie Szczecińskim. 31 marca 1979 r. przybył do Brazylii w celu realizacji misji zgromadzenia. Po odbyciu krótkiego kursu języka portugalskiego, został skierowany do parafii pw. św. Anny w Carlos Gomes, w stanie Rio Grande do Sul, gdzie przez kilka miesięcy pracował jako wikariusz, a następnie proboszcz (1980-84).
Kolejne funkcje: (1984-1988) proboszcza w parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Ijuí – RS, (1989-1994) proboszcz polskiej parafii personalnej pw. Matki Bożej Jasnogórskiej w Rio de Janeiro, (1995-2004) prowincjał Towarzystwa Chrystusowego w Ameryce Południowej, Od 2004 do 2015 roku proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Kurytybie. Pod koniec 2015 roku podjął pracę w polskiej kapelanii w Porto Alegre RS. Od 1991 r. jest stałym korespondentem Radia Watykańskiego. Przez kilka lat współpracował z Katolicką Agencją Informacyjną w Warszawie. W 1995 r. uzyskał doktorat nauk humanistycznych z zakresu historii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1989, 1995 i 2001bral udział w Kapitułach Generalnych Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej.
Współpracuje z Zakładem Biografistyki Polonijnej we Francji i jest członkiem: Parańskiego Instytutu Historyczno-Geograficznego (Instituto Histórico e Geográfico do Paraná) w Kurytybie, Światowej Rady Badań nad Polonią, Światowego Stowarzyszenia Dziedzictwa Kulturowego Polonii, Akademii Literatury Polskiej i Słowiańskiej im. Adama Mickiewicza (zał. 1897 w Bolonii, reaktywowanej w 1973 r. w Lublinie), Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (Londyn). W latach 1999 – 2009 był redaktorem naczelnym czasopisma studiów polsko-brazylijskich „Projeções” ukazującym się w języku portugalskim w Kurytybie. W okresie jedenastu lat wydawniczych ukazało się dwadzieścia numerów „Projeções”. Pod koniec 2009 r. zaczął organizować wśród Polonii brazylijskiej grupę osób zainteresowanych wydawaniem pisma, które byłoby kontynuatorem czasopisma studiów polsko-brazylijskich „Projeções”. W pierwszym semestrze 2010 r. ukazał się pierwszy numer czasopisma refleksji Brazylia – Polska „Polonicus”. Jako rektor PMK rozpoczął w lipcu 2009 r. wydawanie biuletynu „Echo Polskiej Misji
Katolickiej w Brazylii”. Czasopismo ukazuje się co dwa miesiące i jest wydawane w języku polskim. Jest to jedyne pismo ukazujące się po polsku w Brazylii. Uczestniczy w życiu organizacyjnym Polonii latynoamerykańskiej. Bierze udział w spotkaniach organizowanych na terenie Brazylii przez „Braspol”, którego był wiceprezesem w stanie Paraná (2004-2006). Był zaangażowany w pracach Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich w Ameryce Łacińskiej (USOPAŁ, spotkania w Argentynie: Buenos Aires, Urugwaju: Montevideo, Punta del Este, Brazylii: Kurytyba). Ponadto uczestniczył w Kongresach Polonii Ameryki Łacińskiej (Brazylia: Kurytyba 1996 r., Urugwaj: Montevideo, Punta del Este – 1998 r., Brazylia: Kurytyba 2000 r.). W Ambasadzie Polski w Brasílii otrzymał (7 V 1996) z rąk ambasador Polski Katarzyny Skórzyńskiej Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski nadany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej „za postawę patriotyczną, zasługi w pracy na rzecz kształtowania właściwego obrazu Polski zagranicą oraz kultywowanie polskich tradycji narodowych”. Uzyskał w Nowym Brzesku dyplom uznania „za zasługi dla ziemi nowobrzeskiej w rozsławianiu Małej Ojczyzny” (2001), został odznaczony Złotą
Odznakę Honorową SPK „w uznaniu zasług poniesionych dla realizacji celów stowarzyszenia” (2003), w Senacie RP otrzymał wyróżnienie czasopisma „Forum Polonijne” w Lublinie w postaci statuetki Polonijne Orle Pióro „za działalność polonijną i publicystyczną” (2004), na Uniwersytecie Warszawskim - podczas międzynarodowego kolokwium i forum naukowego z okazji 20. Lecia Centrum Studiów Latynoamerykańskich (CESLA) - otrzymał medal z wygrawerowanym tekstem: “XX Rocznica CESLA. Drowi Zdzisławowi Malczewskiemu za jego nieoceniony wkład dla rozwoju CESLA i studiów latynoamerykańskich na Uniwersytecie Warszawskim. Warszawa, 26 maja 2008”.
16 kwietnia 2010 r. w siedzibie Rady Municypalnej miasta Kurytyby podczas uroczystej sesji tej Rady otrzymał nagrodę imienia Jana Pawła II. Nagroda została ustanowiona w 2005 r. przez Radę Municypalną i przyznawana jest osobom fizycznym lub prawnym za wyróżnianie się w realizacji nauczania Kościoła katolickiego. W czerwcu 2009 r. objął funkcję rektora Polskiej Misji Katolickiej w Brazylii.
Nominacja została skierowana przez Konferencję Episkopatu Polski do Krajowej Konferencji Biskupów Brazylii (CNBB), która ją potwierdziła.
W 2016 roku został mianowany członkiem Rady Konsultacyjnej przy Marszałku Senatu RP. W 2019r został odznaczony Orderem Krzyż Polonii Światowej Rady Badań nad Polonią za zasługi dla sprawy polskiej.
Dr Bożenna Urbanowicz-Gilbride
Pani Bożenna Urbanowicz Gibride była najwspanialszym przedstawicielem Polonii Amerykańskiej w walce o sprawiedliwe
i godne traktowanie Polskich Ofiar nazistowskich Niemiec. Jako dziecko przeszła przez piekło wojenne najpierw na Wołyniu
a potem w Hitlerowskich Niemczech. Całe swoje dorosłe życie poświeciła walce o sprawiedliwość i zadośćuczynienie
za cierpienia Polskich Ofiar Hitlerowskich Niemiec.
Bożenna Urbanowicz Gilbride urodziła się w 1934 r na Wołyniu w Polsce. W 1943 r. wraz z całą rodziną została wywieziona
do Niemiec do niewolniczej pracy. Jej matka Janina (Los) Urbanowicz została tam aresztowana i wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrueck, a następnie do obozu koncentracyjnego Buchenwald i Flossenburg, gdzie przeżyła Marsz Śmierci. Stamtąd powróciła do Polski.
Z kolei ojciec Pani Bożenny - Wiktor Urbanowicz - po uwolnieniu z niemieckiego obozu już nie wrócił do Polski i w 1947 roku wyjechał bezpośrednio do Ameryki wraz z czwórką dzieci: Bożenną, Czesławem, Ireną i Krystną. Zamieszkali w Nowym Jorku, gdzie Bożenna rozpoczęła naukę w polskiej szkole Św. Stanisława Kostki w polskiej dzielnicy Greenpoint na Brooklynie. Wkrótce aktywnie włączyła się w działalności stowarzyszenia Najświętszej Maryi Panny. Ukończyła szkołę Straubenmuller Textile w Nowym Jorku, gdzie specjalizowała się w projektowaniu mody i szyciu. Ciężko pracowała na kilku etatach, aby pomóc ojcu w utrzymaniu rodziny.
W 1957 roku Pani Bożenna wyszła za mąż za Richarda V. Gilbride'a. Kilka miesięcy później jej matka otrzymała wizę od polskiego rządu komunistycznego na emigrację do Stanów Zjednoczonych i po wielu latach rozłąki wojennej dołączyła do męża i dzieci w USA. To spotkanie z mamą po latach gehenny wojennej było ogromnym przeżyciem dla całej rodziny i bardzo mocno odbiło się na uksztaltowaniu osobowości i charakteru młodej Bożenny. Po latach zaowocowało też książką pt. „Waiting for Mama”, w której Pani Bożenna opisała tragiczną wojenną rozłąkę z matką. Pani Bożenna z mężem Richardem byli szczęśliwym małżeństwem. Mieli czworo dzieci: Richard Thomas, Timothy, Stephen i Christine. Mieszkali na Long Island w stanie Nowy Jork.
Jako dorosła osoba Pani Bożenna zdała sobie sprawę, że w Ameryce nikt nie interesuje się losami Polaków pod okupacją hitlerowską. Zewsząd słyszała opinie, że tylko Żydzi byli ofiarami Holokaustu. W 1989 roku zaczęła podróżować do szkół, uniwersytetów, organizacji w USA i za granicą, opowiadając swoją historię rodzinną jako przykład losów Polskich Ofiar Holocaustu.
W ten sposób Pani Bożenna stała się najwspanialszą bojowniczką w Stanach Zjednoczonych o prawdę historyczną na temat Holocaustu. Przez wiele lat spotykała się z amerykańską młodzieżą szkolną i akademicką w ramach edukacji o Holocauście jako świadek historii reprezentujący Polskie Katolickie Ofiary Holocaustu. W tej działalności społecznej często spotykała się z wrogością środowisk, które nie uznawały Polskich Katolików za ofiary Holocaustu.
W 1993 r. Pani Bożenna zainicjowała i stanęła na czele społecznej akcji zbierania funduszy na rzecz wybudowania w Warszawie pomnika ZEGOTY upamiętniającego czyn Polskiej Organizacji Podziemnej, która pomagała polskim Żydom podczas II wojny światowej. W 1995 r. Pomnik Żegoty został odsłonięty na terenie dawnego getta warszawskiego. Za działalność na rzecz upamiętnienia czynu Żegoty polski rozdział Sprawiedliwych Gojów przyznał jej medal honorowy.
Mimo silnej opozycji za swą nieugiętą walkę o sprawiedliwe i godne traktowanie wszystkich ofiar nazistowskich Niemiec otrzymała trzy medale od polskiego rządu za poświęcenie narodowi polskiemu, Medal Honorowy Wyspy Ellis, nagrodę Katolickiej Ligi Praw Religijnych i Obywatelskich, oraz liczne dyplomy i certyfikaty. Została też uznana przez Board of Education stanu Nowy Jork jako wybitny nauczyciel Holokaustu.
Bozenna Urbanowicz Gilbride była liderem Polonii Amerykańskiej w prowadzeniu dialogu z diasporą żydowską. Przez wiele lat była aktywnym członkiem polsko-żydowskiej grupy dialogu „National Polish-American Jewish-American Council”. W ramach walki o pamięć o Polskich Katolickich Ofiarach Holocaustu przekazała filmy z historii mówionej o polskich ofiarach Holokaustu oraz wiele artefaktów dotyczących polskich katolickich ofiar niemieckich obozów koncentracyjnych na rzecz amerykańskiego Muzeum Pamięci Holokaustu w Waszyngtonie.
Bozenna Urbanowicz Gilbride ścisłe współpracowała również z producentem edukacyjnego filmu dokumentalnego pt. „ZEGOTA, Rada Pomocy Żydom w Okupowanej Polsce, 1942–1945”. Jest też współautorką wraz z Inge Auerbacher książki edukacyjnej dla młodzieży amerykańskiej pt. „Children of Terror.” Książka ta ukazuje i zestawia wojenne losy dwóch dziewczynek w podobnym wieku: Polki z Wołynia i Żydówki z Niemiec, które przeżyły Holokaust. W 2011 roku w Polsce ukazała się polska wersja tej książki pod tytułem „Przerwane Dzieciństwo”. Książka została również przetłumaczona na język niemiecki pt. „Verlorene Kindheit” i ukazała się w Niemczech na początku 2012 roku. Z kolei Rider University w stanie New Jersey nakręcił film dokumentalny o długoletniej przyjaźni Bożenny i Inge oraz o ich współpracy przy pisaniu tej książki. W 2017 roku Pani Bożenna napisała kolejną książkę pt. „Czekając na Mamę” o losach swojej matki, która przeżyła Ravensbrueck, Buchenwald and Flossenburg, a następnie na wiele lat została uwięziona przez komunistów w Polsce.
Zawsze hojnie pomagała potrzebującym Polakom, najczęściej robiła to anonimowo. Służyła w Zarządzie Ligi Katolickiej Oddział Long Island, była członkiem Muzeum Polonii Amerykańskiej w Port Washington w stanie Nowy Jork, Komitetu Dokumentacji Holocastu Kongresu Polonii Amerykańskiej, American-Polish Council, PIASA, oraz Instytut Piłsudskiego, do którego przekazała wszystkie kopie Świadectw Holokaustu Polskich Katolików ocalałych z Holokaustu.
Pani Bożenna całe swoje życie poświęciła walce o pamięć, sprawiedliwość i godne traktowanie polskich ofiar Hitlerowskich Niemiec. Zmarła 7 marca, 2020r w USA. Została pochowana na cmentarzu Holy Rood w Westbury, w stanie Nowy Jork. Na krótko przed śmiercią została odznaczona Krzyżem Polonii przez Światową Radę Badań nad Polonią za zasługi w walce
o godność i sprawiedliwość dla Polskich Ofiar nazistowskich Niemiec.
Jej praca naukowa, publicystyczna i edukacyjna to bezcenny dorobek w walce o prawdę historyczną i godność polskich ofiar drugiej wojny światowej. Naszym obowiązkiem jest zachować w pamięci i wdrożyć w życie przesłanie jakie nam zostawiła:
„Kiedy dzielimy historię, dzielimy ludzi. Kiedy dzielimy ludzi, minimalizujemy ogrom Holokaustu. Pokazując nasze wspólne
cierpienie, jesteśmy zjednoczeni jako ludzie w szacunku i ludzkiej godności. Tak, każdy jest stróżem swojego brata!”
Prof. Wiesław Wysocki
W 1974 ukończył studia teologiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1978 studia polonistyczne na Uniwersytecie Łódzkim. W 1981 otrzymał stopień doktora teologii, w 1994 stopień doktora habilitowanego na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 2003 otrzymał tytuł naukowy profesora. Specjalizuje się w biografistyce najnowszej, historii najnowszej Polski, historii powszechnej w czasach nowożytnych, historii wojskowości. Jest wiceprezesem Towarzystwa im. Stanisława ze Skarbimierza oraz członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Historii. Objął funkcję kierownika Katedry Historii Najnowszej Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Do końca września 2008 był dziekanem Wydziału Nauk Historycznych i Społecznych UKSW. Wykładał także w Wyższej Szkole Służby Społecznej im. ks. Franciszka Blachnickiego w Suwałkach. Od 2007 członek Rady Fundatorów Fundacji „Żołnierzy Wyklętych”. Od 2008 wiceprezes Światowej Rady Badań nad Polonią (d. Rada Porozumiewawcza Badań nad Polonią).
W latach 80. należał do podziemnych struktur NSZZ „Solidarność”. Przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu „Solidarności” w Łowiczu. W latach 90. był członkiem zarządu fundacji „Poległym i Pomordowanym na Wschodzie”, a także zastępcą kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w randze podsekretarza stanu. W latach 1990–1992 kierował również pracami Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa jako jej sekretarz generalnym. Wszedł w skład Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków. W styczniu 2020 minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński powołał go na przewodniczącego Rady Muzeum – Dom Rodziny Pileckich w Ostrowi Mazowieckiej. Odznaczenia: za wybitne zasługi w upowszechnianiu wiedzy o najnowszej historii Polski został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. za zasługi w działalności na rzecz niepodległości i suwerenności Polski oraz respektowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności, za wybitne zasługi w pielęgnowaniu pamięci o najnowszej historii Polski, za działalność kombatancką i społeczną został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Prof. Witold Jerzy Łukaszewski
Witold Jerzy ŁUKASZEWSKI urodził się 14 sierpnia 1932 r. w miasteczku Łużki (pow. Dzisna, woj. wileńskie) na Kresach Wschodnich II RP. Rodzice Jan Łukaszewski (sierżant w Korpusie Ochrony Pogranicza) i matka Balbina Łukaszewska z d. Aniskowicz byli obywatelami polskimi.
13 kwietnia 1940 r. okupujące wschodnią Polskę władze sowieckie wywiozły Pana Witolda wraz z mamą i setkami tysięcy Polaków z Kresów Wschodnich na Sybir, a konkretnie do północno-wschodniego Kazachstanu na zesłanie w miasteczku Kanonierka w okolicach Semipałatyńska. Ojciec od września 1939 r. początkowo przebywał wraz ze swą jednostką KOP w obozie dla internowanych na Łotwie, a po zagarnięciu tego kraju przez Sowietów – w obozie jenieckim koło Tatiszczewa. Na podstawie układu Sikorski-Majski władze sowieckie zwolniły rodziców i Pana Witolda z przymusowego pobytu na zesłaniu i zezwoliły w zimie 1942 r. na wyjazd do formującej się na południu ZSRR Armii Polskiej pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Ojciec wstąpił do wojska polskiego i przebył w szeregach 2 Korpusu cały szlak bojowy, w tym kampanię włoską. W tym czasie do połowy 1947 r. Witold Łukaszewski przebywał z mamą początkowo po ewakuacji Armii Polskiej na Bliski Wschód – w Persji, by następnie przeżyć wojnę w obozie dla polskich uchodźców w Valivade koło Kolhapur w Indiach. Rodzina połączyła się na nowo w Anglii we wrześniu 1947 r. Do Polski nie powrócili, chociaż mieli taką możliwość, ale równałoby się to z ponownym oddaniem się pod jarzmo sowieckie.
W lipcu 1950 r. Państwo Łukaszewscy z Panem Witoldem wyemigrowali z Anglii do Stanów Zjednoczonych. W latach 1952-55 Pan Profesor odbył służbę wojskową, podczas której otrzymał obywatelstwo amerykańskie. Po demobilizacji pracował zarobkowo i rozpoczął studia wyższe. W 1973 r. uzyskał doktorat na Columbia University, N.Y. Od roku 1970 do przejścia na emeryturę w roku 2007 wykładał na Sam Houston State University, Huntsville, Texas. W 2010 r. otrzymał wyróżnienie jako Professor Emeritus. We wrześniu 2015 r. Daughters of American Revolution przyznało Panu Profesorowi “The Americanism Medal”.
